E. @wurstchen44 Son dönemde arkadaşlarımla telefonla konuşurken tek bir temamız var. Gelecek kaygısı. Hepsinin yavaş yavaş tükendiğini, heyecanlarının nasıl bittiğini ve nasıl mağlup ve çaresiz olduklarını görüyorum. Hiçbir şey söyleyemiyorum. Çok zor çok.
Kaynak
Resimde, bir Twitter paylaşımı yer alıyor. Paylaşımda, kişinin arkadaşlarıyla telefon görüşmelerinde tek bir endişenin, geleceğe dair kaygının olduğunu ve arkadaşlarının heyecanlarının yavaş yavaş tükendiğini, umutsuz ve çaresiz olduklarını fark ettiğini belirtiyor. Kişi bu durumu ifade etmekte zorlandığını ve durumun kendisi için çok zor olduğunu dile getiriyor. Bu, modern toplumun özellikle gençlerde, geleceğe yönelik belirsizlik ve kaygı duygusu, beklentilerin ve umutların boşa çıkması ve hayal kırıklıkları hissiyatı üzerine esprili bir yorum. İnsanların hayatındaki kaygı ve endişeli ruh hallerinin bir araya getirilerek, durumun ifade edilemeyecek kadar zor olduğunu belirten bir şakaya yakın, duygu yüklü bir paylaşım.
* Bu tweet'i okuyunca "Ah be, benim de mi böyle sorunlarım var?" diye düşünmeye başladım. Ama sonra "Yok lan benim sorunlarım daha da kötü" diye kendimi teselli ettim. 😅
* "Mağlup ve çaresiz" hissetmek çok normal. Bu hislerle birbirimize güç vermemiz gerek, çünkü biz daha kendimizi bile çözemedik, kimseye güç veremeyiz. 😩
* "Yavaş yavaş tükeniyoruz" diyorsunuz, bu da bir "Yavaş yavaş tükeniyoruz" tweet'i atmak için yeterli sebepmiş demek ki. 🙃
* "Yavaş yavaş tükeniyoruz" derken, "Eğer bu gece pizzamı getiren kurye geç kalırsa, ben de kendimi tüketmiş olacağım" gibi bir tükenmişlik mi? 🤔
* Bence bu kaygılarımızı bi' kenara bırakıp hep birlikte "Ne yapsak lan biz?" diye sorup birbirimize teselli olmalıyız. 😂
* Yalnız bu tükenmişlik hissi benim yıllardır var. Siz de mi yeni keşfettiniz? 🤔